2- استقامت و پایداری در راه حق

امام صادق عليه السلام يكى از مهم‏ترين شاخصه ى شيعه را استقامت و پایداری در راه حق مى ‏داند و رسيدن به سعادت حقيقى را در گرو اين خصيصه پسنديده قلمداد مى‏ كند

آن حضرت مى‏ فرمايند: اگر شيعيان ما در راه حق استقامت ورزند فرشتگان آسمان با آنان دست مى‏ دهند، ابرها [ى رحمت] بر سر آنان سايه مى‏ افكنند و سيمايشان همانند روز روشن مى‏ درخشد و از زمين و آسمان روزى مى‏ خورند و هيچ خواسته‏ اى از خداوند نخواهند داشت مگر اينكه خداى متعال به آنان عطا مى‏ كند. (تحف العقول، ص‏302)

 پس آنچه انتظار می رود و به عنوان یک وظیفه از سوی امام جعفر صادق علیه السلام به عنوان ویژگی و شاخصه شیعیان برشمرده شده است پایداری و استقامت در راه حق است.

3- عزت نفس و دورى از ذلت

شخصيت هركس در گرو عزت نفس اوست. انسان به عزت نفس و تكريم شخصيت از هر چيز بيشتر نيازمندتر است، چرا كه گرسنگى و تشنگى قابل رفع است و برطرف مى‏ شود اما تحقير شخصيت و آزردگى روح و روان به اين سادگى رفع نمى‏ شود و چه بسا كه تا آخر عمر انسان را بيازارد.

خداوند متعال انسان را عزيز آفريده و هيچگاه به او اجازه تحقير ديگران و يا شخصيت‏ خويش را نداده است. اين سخن در مورد پيروان مكتب تشيع از اهميت ويژه‏ اى برخوردار است. آنان طبق رهنمود امام صادق عليه السلام هيچگاه نبايد خود را ذليل كنند، بلكه بايد از كارهاى تحقيرآميز و ذلت آور اجتناب نمايند

 آن حضرت شيعيان را از كسالت، تنبلى، دست درازى به سوى ديگران، طمع كارى، زياده‏ طلبى و ساير امور ذلت‏ آور مبرا مى ‏داند و مى ‏فرمايد: شيعتنا لا يهرون هرير الكلب ولا يطمعون طمع الغراب . . . ولا يسالون لنا مبغضا ولو ماتوا جوعا  شيعيان ما [از فرط ذلت] همانند سگ زوزه نمى‏ كشند و مانند كلاغ طمع نمى‏ كنند . . . آنان هيچگاه به سوى دشمنان ما دست [ذلت] دراز نمى‏ كنند گرچه از گرسنگى بميرند (تحف العقول، ص‏303)

همچنین از اين حديث صفت ديگرى را براى شيعيان می توان برشمرد و آن پرخاش نكردن و عصبانى نشدن در معاشرت‏هاست.

خداوند متعال نيز تن دادن به كارهاى ذلت‏ آور را از صفات منافقين شمرده و عزت را منحصر به ذات خويش مى‏ داند:

بشر المنافقين بان لهم عذابا اليما الذين يتخذون الكافرين اولياء من دون المؤمنين ايبتغون عندهم العزة فان العزة لله جميعا ( نساء/138 و 139)

به منافقان بشارت ده كه عذاب دردناكى در انتظار آن‏هاست . همان‏ها كه كافران را بجاى مؤمنان دوست‏ خود انتخاب مى‏ كنند  آيا عزت [و آبرو] را نزد آنان مى‏ جويند با اينكه همه عزت‏ها از آن خداست؟